Niezapomniana, moja rodzinna wieś Krowinka leży na Podolu, w gminie Łoszniów, powiecie Trembowla, w województwie Tarnopolskim, na tzw. „ziemi mlekiem i miodem płynącej”.
Miejscowość ta położona jest w pięknej dolinie, otoczonej lasami. Przez środek wsi przepływa rzeka Gniezna, z brzegami porośniętymi wierzbami płaczącymi, wpływająca do rzeki Setet, w rejonie Trembowli. Wzdłuż rzeki, od strony południowo-zachodniej, przebiega droga, zwana „gościńcem”, a pod koniec wojny zwana drogą Zaleszczycką (bowiem drogą tą w roku 1939, przez Zaleszczyki do Rumunii, emigrowali przedstawiciele polskiego rządu i inne ważne osobistości).W tym samym położeniu, lecz pośród lasu, przebiegała przez wysoki most linia kolejowa z kierunku Lwowa i Tarnopola. Linia ta biegła przez Trembowlę i dalej, do granicy z Rumunią. Krowinkę dzieliło drogą od miasta powiatowego 3 km, natomiast od miasta wojewódzkiego 29 km (koleją było to ponad 30 km). Najbliższe stacje kolejowe, z których do Krowinki można było przyjechać i wyjechać, oddalone były o 3 km (Trembowla) oraz 5 km (Stacja Zielona). Przez wieś, z kierunku zachodniego, na wschód i dalej, na północ od drogi głównej, przebiegała utwardzona droga (tzw. „Łoszniowska”), prowadząca do wsi gminnej Łoszniów.
Krowinka, ze względu na jej położenie geograficzne (była rozdzielona rzeką i drogą), podzielona była na osady, zwane Słobodą, Kątem, Chażkami i wsią główną, którą z kolei dzieliło się na Dolinę, Zagórze, Pod Górą, Górę i Koniec.
Ludność rdzenną stanowili w większości Polacy, Rusini-Ukraińcy oraz Żydzi. Do porozumiewania się stosowany był język chachłacki-ruski. W kościele, urzędzie i w szkole podstawowej stosowany był język polski.
